স

সৌ কাজল কাজল মেঘ সৌ কাজল কাজল মেঘ যি জুৰিত দাপোণ চাই, সৌ কাজল কাজল মেঘ যি জুৰিত দাপোণ চাই, […]

স্নেহে আমাৰ শত শ্ৰাৱনৰধাৰাসাৰ বৃষ্টিৰ প্লাৱন আনেযৌৱন-বাসনাৰ ৰিক্তোপকূলপূৰ্ণ কৰে উন্মত্ত বানে । নিৰ্জ্জন স্তব্ধ তিমিৰৰ পাৰ ভাঙিউচ্ছল জীৱনৰ জোৱাৰ আনেঅপৰূপ

সুৰাত মগন ভয়াল ৰাতিমৌন কোলাহল,মই যেন এক ৰʼদৰ বিলাপশব্দৰ সমদল।চন্দ্ৰ তৰাক থাপ মাৰি আনিথেকেচি পেলাবৰ হʼল,সূৰ্যমুখীয়ে সজাব কাহানিবেথাৰ সমাধি তল।নিয়ম

সূৰ্য উদয় যদি লক্ষ্য আমাৰসূৰ্যাস্তৰ পিনে ধাৱমান কিয়?শীতল বৃষ্টি যদি কাম্য আমাৰঅনাবৃষ্টি খেদি ফুৰিছোঁ কিয়?কেতিয়াবা দেউতাৰ চকু দুটা পোৰেবুঢ়ী আয়ে

সুৰ নগৰীৰ সুৰৰ কুমাৰেসপোন সনা ৰামধেনুৰ ৰহণ হেৰুৱাইমিঠা মৰমৰ মিনতি শুনিচিতালৈ আগুৱায়, ৰহণ হেৰুৱায়।সৰা শেৱালিৰ শুকুলা বাটতসুৰ ৰূপ এটি হয়।সুৰৰে

সোঁৱৰণী (মোৰ)ৰাঙলী জীৱনসোঁৱৰণী মোৰৰাঙলী জীৱনৰ ৰংবোৰ কেনিবা গʼল।পাহৰণি এন্ধাৰত ধুনীয়া অতীতৰজীৱন্ত সমাধি হʼল।।মনৰে আঁতবোৰকেনি হেৰুৱালোঁভাষাৰে পখিলীকেনি উৰুৱালোঁবহু দূৰ আঁতৰি গʼলউভতি

সোঁৱৰণী কুৱঁলীয়েচিঞঁৰি চিঞঁৰি কয়অতীতৰ সীমা-ৰেখা নাইসমুখতো দেখোঁ আজিপুৰণিক আকুল কৰেনতুনে মাথোঁ ৰিঙিয়ায়। জীৱনৰ বাটটিতএৰি অহা খোজবোৰনিতে মচে কোন ধুমুহাইমিছায়ে উভতি

সোণৰ কাঠীৰ পৰশ পোৱাআলফুলীয়া হাতেৰেকোনেনো ধূলিক সাবটি লয়?এটি ঘৰৰ দুটি মানুহদুটি জীৱনৰ কথা শুনাএজুপি লতাৰ দুটি কলিএটি যে নিয়ৰত থাকে

সেন্দূৰ সেন্দূৰ ফোঁটটিয়েপাত গাভৰুৰ কপালতেসলাজ মৰম আঁকি দিকি যে সোৱাদ পায়;মই আজিও নুবুজোঁ।গোলাপ গোলাপ গালতে নিয়ৰৰে ঘামবোৰেঅকাই-পকাই বৈ গৈ কি

সেন্দুৰ সেন্দুৰ প্ৰভাতী সুৰুযমোৰ গালে মুখে পৰিছেপাহৰণিৰ কুঁৱলী ফালিসোঁৱৰণি যেন আহিছে।মনত পৰিছে যেন অস্ত বেলিৰবিদায় সনা চাৱনিলগে লগে যেন দেখিছোঁ