শ

শৰত কালৰ ৰাত্ৰি অতি বিতোপন সখীৰাস ক্ৰীড়া কৰত গোপালঅখণ্ড মণ্ডল শশী দেখিলন্ত প্ৰাণ সখীটলমল যমুনাৰ জল।কৃষ্ণদেৱ দামোদৰ হৰিপাপী নাই আমাৰ […]

শৰতৰ শেৱালিৰ নতুন নিয়ৰেশুভ্ৰ শুভ্ৰ কিবা ছবি আঁকে,শুকুলা ডাৱৰৰ পতাকা উৰুৱাইমুকুতিৰ গীত গায় শৰালি জাকে।।নিয়ৰ বিন্দু হʼল জীৱন দাপোনতাতেই দেখোঁ

শৈশৱতে ধেমালিতেতোমাৰে ওমলা মনত আছেব’হাগ মাহৰ লুইতখনিতদুয়ো সাঁতোৰা মনত আছে ।যৌৱনতে দুয়োৰে দেহাৰলাজুকী পৰশ মনত আছে ।মোৰ অবিহনে চিপজৰী ল’বাবুলি

শেৱালি পাহিটি বুকুৰে কথাটিকʼবলৈ ভাষাটি নাই নাই;মোৰো যে ভাবটি বুজাব নোৱাৰোঁমনতে মৰহি যায়,যায় কেঁচা সোণমনতে মৰহি যায়।পথাৰৰ সিপাৰে পেঁপাৰ মাত

সিদিনা — আঠ নৱেম্বৰ উনৈছ শ বাসত্তৰত লিখিছিলোঁ–তৰ্ক নকৰো মই, শেষ হʼল তৰ্কএই গীত সতৰ্ক কৰাৰনানিবি অসমলৈ ত্ৰাস পৰিবেশধ্বংস যজ্ঞ

অসমীয়া জাতিটোৱে অসমীয়া কʼবলৈকাকনো কৰিছে বলাৎকাৰ!হেৰ!অসমীয়া ভাষাটিৰ অসমতেই নাই জানোযোগ্যতা পোৱাৰ অধিকাৰ?সমগ্ৰ ভাৰতৰ ভাষা দুৰ্নীতিবানকুচক্ৰী যত কুলাঙ্গাৰ(হেৰ) অসম দেশখন অহঁতৰ

শীতৰে সেমেকা ৰাতি শীতৰে সেমেকা ৰাতিসেমেকা শীতৰে ৰাতি শীতৰে সেমেকা ৰাতি । বস্ত্রবিহীন কোনো খেতিয়কৰভাগি পৰা পঁজাটিৰ তুঁহ জুই একুৰাৰউমি

শিশু শকুন্তলাৰ উচুপনিকাশ্যপ ঋষিৰ আশ্ৰমখনি(আজি) জ্যোতিষ্মান হʼল।মেনকাই কন্যা শকুন্তলাকমৰতত সমৰ্পি গʼল;উমলি আহোঁগৈ বʼলাঁঅʼ বাচ্ছা শকুন্তলা।।শংখ বজোৱা দিয়া উৰুলিআনন্দে নধৰে হিয়াপ্ৰকৃতি

শাৰদী ৰাণীতোমাৰ হেনো নামতুমি মোৰ নিচেই আপোনসদ্যস্নাতা ৰূপহী মোৰপুৱতী নিশাৰ সপোনশুভ্রনীলা ওৰণিখনিকুঁৱলী সূতাৰে বোৱাপাতল ৰিহাখনিথৰ লগা বিলখনিতোমাৰ শুৱনি দাপোণকপাহ মেঘৰ

শ্যামকানু  সত্যৰ মৰণ নাইসাধিলে হেৰোৱা বস্তু, হাততে যে পায়।(ঐ ৰাম) স্ত্ৰীৰ বাবে স্বামীৰ চৰণ পূত পুণ্য ঠাইমাতৃৰ বুকু ভৰে যেবে