হ

হেʼ হেʼ হেʼ ঢোলে-ডগৰেহেʼ হেʼ হেʼ হিয়াৰ উমেৰেনেদেখা এনাজৰীৰেবান্ধো আমি পাহাৰ শিখৰৰেমহান চিয়েমক। হেʼ হেʼ হেʼ চেৰাপুঞ্জীৰেহেʼ হেʼ হেʼ ভিজা […]

হেʼ মোৰ অসমৰ শ্ৰোতা জনতাকিমতেনো বুজাম আমি,(আজি) বিহাৰ ৰাজ্যৰ কোটি কোটি লোকেদেখিছে এক শ্মশানভূমি। কোনোবা নিষ্ঠুৰ দৈত্যই যেনপ্ৰখৰ ৰʼদৰ উত্তাপ

হেʼ বান্ধ মই নিৰুপায়,কি কৰোঁ, কি কৰোঁ উপায়কোৱাঁ কোৱাঁ কি উপায়ভাল পোৱা নিঠুৰ দানৱধৰেহি সদায় বান্ধমই নিৰুপায়। বৰ পোৰণি আছে

হেʼ দোলা হেʼ দোলাহেʼ দোলা হেʼ দোলাএকা-বেঁকা বাটেৰে কঢ়িয়াওঁ কঢ়িয়াওঁবৰ বৰ মানুহৰ দোলা।হেʼ দোলা………………আপোন কৰিলোঁ বনুৱাৰ জীৱনকদেহা ভাগৰাই তোলা, হেʼ

হাৱা নাই, বাতাস নাইসৱ গেছে সুখ নাইতোমাৰ বিনা কেমনে ৰহিবোকেমনে সাগৰ হবো পাৰ। পখীৰ খাঁচা, আমাৰ বাসা,উৰি গেলʼ জীৱন-পখী।পৰি ৰৈল

হায়ৰে প্ৰাণেৰ বাছা মোৰতুই কোলে নাই,যনে দেখি তনে অন্ধকাৰ। আপন শিশু বুকে নাই;আমাৰ মনে সুখ নাইপৰাণটো মোৰ কৰে হাঁহাকাৰ।।   ৰচনা

(হু হু ধুমুহা আহিলেওহে মোৰে মনৰ মানুহ,সুখে দুখেতুমি মোৰ সৈতেথাকিবানে–?) হু হু ধুমুহা আহিলেওআকাশ কʼলা মেঘে ছানিলেওৰিম্‌ঝিম্‌ বৰষুণ পৰিলেওতুমি যেন

হাঁহিকে ভগাওঁ সমভাগেৰেতিল্‌তিল্‌ বিষাদো লʼম ভাগেৰেমিলিজুলি মধুৰতা লʼমেশুভ দিন আদৰি লʼম প্ৰাণেৰে। যিয়েই পায় সুখী অকণি সুখ দিয়াঁহেসৌ ধূসৰ হৈ