স

সেন্দুৰ সেন্দুৰ প্ৰভাতী সুৰুযমোৰ গালে মুখে পৰিছেপাহৰণিৰ কুঁৱলী ফালিসোঁৱৰণি যেন আহিছে।মনত পৰিছে যেন অস্ত বেলিৰবিদায় সনা চাৱনিলগে লগে যেন দেখিছোঁ […]

সেউজীয়া বননিৰ বন-বৰাগীবনে বনে ফুৰিছিলোঁবনঘোষা গাই।বগাকৈ বগলীয়েবগা বগা পখিৰেবিচিছিল বগা বগাচোঁৱৰ বুলাই।।বনে বনে–গায়।গৈছিলোঁ বনৰীয়াবাটে বীণ বাইবস্ত্ৰৰ বনগুটিগুচাই গুচাইবনমালা পিন্ধিবনমালী ৰূপ

সাত সমুদ্ৰৰ পাৰৰেধুনীয়াকৈ বজাৰৰেহাতী কি ঘোঁৰা আনা?ঘোঁৰা আনা নে নানা?পাপা লক্ষী আহাঁনা।তুমি পৰদেশলৈ যাবৰে পৰাসেই গান ধোঁৱাই আৱৰে।দিন দিৱসো অন্ধকাৰসুৰ

সাগৰ সংগমত কতনা সাঁতুৰিলোঁতথাপিতো হোৱা নাই ক্লান্ততথাপি মনৰ মোৰ প্রশান্ত সাগৰৰউর্মিমালা অশান্ত।। মনৰ প্রশান্তসাগৰৰ বক্ষতজোৱাৰৰ নাই আজি অন্তঅজস্র লহৰে নৱ

সহস্রজনে মোক প্রশ্ন কৰেমোৰ প্রেয়সীৰ নামমালবিকা নে লিপিকা নে মল্লিকা ।অর্থপূর্ণভাৱে ঈষৎ হাঁহিৰে কওঁনহয় মালৱিকা বা লিপিকা বা হৈমন্তী বা

সময়ৰ অগ্ৰগতিপক্ষীৰাজত উঠিযাওঁ মই নতুন দিগন্তলৈহাঁহিমুখেহাঁহিমুখেজ্যোতিক শিৰত তুলিআহে দিনবাজে বীণনিৰাশাবিহীনআহে বীণবাজে বীণনিৰাশাবিহীননাই আক্ষেপ কোনো পোৱা নোপোৱাৰসমূখত পোহৰৰ জলন্ত জোৱাৰ ৷সত্যক

স্বাদী কৰোৱাই লওকঅʼ দিলৱালো, মতৱালোসৱেই স্বাদী কৰোৱাই লওকধুনীয়া নহʼলে ৱাপচ পইচাগেৰাণ্টি লিখোৱাই লওক।ময়ে বনোৱা তিলিকা দৰামাৰ খায়েই ভিৰে যেন ঘোঁৰা।ময়ে

সুন্দৰী চাওঁ কিনো কল্পনাসুন্দৰী আঁকা কিনো আল্পনামই কল্পনা জল্পনা আল্পনা-চাল্পনাযিহকে আঁকো মোৰ পৰিকল্পনাকিয়? কʼম কোৱাঁনা।কথাঃ মোকেনো নাআঁকা কিয়? মোৰ ৰূপ

সদা হাঁহি মুখনাই কোনো দুখহাতত বানৰ বয় বিড়ি,আধা শতিকাকে ধৰিঅসম মুখক কৰি।চলি আছে এই বিড়িচি.জে. পেটেলৰ বিড়ি,বানৰ বয় বিড়িভাল লাগে

সুখ নাই; দুখ নাইএকো যেন নাইহাঁহি নাইচকুৰো অশ্ৰু শুকায়।।নৈ আছে পানী নাইসৰু বৰ ঢৌ নাইজীয়াই থকাৰ নাইঅকণো জোৱাৰ।ঘড়ীৰ কাঁটা নাইসময়ৰ