ক

কিছু দিন আগতে পুৱতি নিশাতেসপোন এটি দেখিছিলোৰাজপথে ৰাজপথে বিজুলী খুঁটিতওলমা মৃতদেহ দেখিছিলো । সুধিলো: এয়া কাৰ মৃতদেহ ?কʼলে : ইহঁত চোৰাংবজাৰী,ঘটিছিল […]

কি যে তোমাৰ সংগ প্ৰিয়ামিঠা তোমাৰ সংগ,তোমাৰ অংগ জ্বলন্ত জুইমই যে পতংগ । জীৱনৰ ৰস যিমানতৃষ্ণাও বাঢ়ে সিমানএই নিশা নেলাগে

কি মায়া জৰীৰে বান্ধিলা গোঁসাই ঐহেৰালে চেতনা গাৰমৰিচিকা খেদি ভাগৰি পৰিছোঁএকোৰে পোৱা নাই পাৰ। সমাজখন ভুৱাৰে ভৰি গ’লমানুহে মানুহক নিচিনা

কি বিচাৰি ওৰে জীৱন কেনি আগুৱালোবহু ধনৰ মোহত পৰি মূলো হেৰুৱালো ।যাবৰ পৰত হাঁহি হাঁহি এন্ধাৰলৈ গʼলোঅতি লোভত পৰি আজি

কি পালিকি পালিএকোতো নেপালিউৰিলি তই যিমানএটুকুৰা জোনএটুকুৰা সোণসোণৰনো দাম কিমান? কোটি কোটিতৰাৰে জেউতিমহা আকাশৰে বক্ষতসিপাৰত ঘূৰেতই নজনাকৈআপোন আপোন কক্ষত।। কল্পনা

কি কৰোঁ, কি কৰোঁ উপায়কোৱা বাৰু কি উপায়ভালপোৱা নিষ্ঠুৰ দানৱধৰেহি সদায় বান্ধমই নিৰুপায়। বৰ পোৰণি আছে বান্ধ, ফেঁটী সাপৰ বিষততাৰো

কাৰোবাৰ দুনয়ন সৰগত তৰা যেন লাগেনেজানো মোৰ কি যে হʼল ! মৰমৰ সাগৰত সাঁতোৰাৰ হেপাহ জাগেকোন দেৱী বাউলী হʼল ।। জোনৰ

কাৰ ঘৰৰ লখিমী ঘৰলৈ উভতিছেকাৰ ঘৰ সজাই-পৰাই কোনে বাট চাইছে !কাৰ ঘৰত মেটমৰা কʼলা ধন বিজাৰিছেকাৰো ঘৰত অভাৱে জীৱন জোকাৰিছে।কাৰো

কাৰ আকাশৰ ৰামধেনুখনিকʼতে বা লুকায়কাৰ সপোনৰ ফুলনিখনিমৰহি শুকায়। জীৱনৰে লুইতত নাও মেলি দেআশাৰ তুলি লৈ পালএকোকে নেপালে পায়ো হেৰুৱালেনিচিগে মায়াৰে

কাহিনী এটি লিখাঁ সেৱাৰ বিষয়েকৈছিলোঁ বহু বহু বাৰবন্ধু লিখক, তুমি নুশুনিলাঁদেখুৱালাঁ মাথোঁ অহংকাৰ ।। সঁচা নায়ক বিচাৰি বিচাৰিতাহানি যে আহিছিলা